Ο καθηγητής Κριαράς απαντά στο «τι πρέπει να κάνουμε» για να βγούμε απ'την κρίση

Σε ηλικία 107 ετών συμβουλεύει «οι νέοι να μην φεύγουν στο εξωτερικό», αλλά «να μείνουν εδώ, να δουλέψουν, να αγαπήσουν την εργασία, να μην απεργούν...»

«Στη ζωή μου έκανα ό,τι θεωρούσα καθήκον». Ο καθηγητής Εμμανουήλ Κριαράς γιορτάζει σήμερα τα 107α γενέθλιά του και δίνει συνέντευξη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

-«Το ξέρω καλά. Οι περισσότεροι -ειδικά κάποιοι νεόκοποι από τις τηλεοράσεις που έρχονται να με δουν, να μου ζητήσουν “δηλώσεις”, δεν είναι γιατί γνωρίζουν και εκτιμούν το έργο και την προσωπικότητά μου. Είναι η ηλικία μου που τους κάνει εντύπωση. Δεν επεπόθησα ξέρετε τόσο μακρύ βίο... Έγινε. Δεν θέλω πια άλλο να ζήσω. Η χαρά μου -η αγαπημένη μου σύζυγος- έφυγε. Ο έρωτας -τον οποίο η ύπαρξή της και μόνο μου ενέπνεε-, ο έρωτας για τη ζωή, τη δημιουργία και την εργασία, για τη δημιουργία, δεν υπάρχει πια. Οπότε, σας ευχαριστώ για τις ευχές και τα δώρα αλλά είναι πλέον περιττά. Και η εποχή μας δεν το θέλει το περιττό...».

«Αθήνα, μία ελληνική τραγωδία»: Ξένοι ανταποκριτές αποτυπώνουν την κρίση από τα Εξάρχεια μέχρι την Κηφισιά

Τις πολλαπλές – συχνά αντιφατικές – όψεις της κρίσης στην Αθήνα και το πώς τη βιώνουν οι κάτοικοί της επιχειρεί να αποτυπώσει ένα εξαιρετικό webcumentary με τίτλο: «Athens A Greek Tragedy» [«Αθήνα: Μία Ελληνική Τραγωδία»] των Claire Jeantet και Fabrice Catérini.

Έφυγε" και η αγωνίστρια Ζωή Λιναρδάτου

Η φωτογραφία τραβήχθηκε σε κεντρική γκαλερί στο Βουκουρέστι, στα εγκαίνια της έκθεσης του βολιώτη ζωγράφου Θανάση Φάππα τα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Εξόριστοι εικονίζονται αριστερά ο Κώστας Λιναρδάτος (που εργάζονταν στον αντιδικτατορικό τύπο), και δεξιά ο στενός του φίλος από την Αντίσταση και τα πέτρινα χρόνια της Μακρονήσου : ο συγγραφέας Μενέλαος Λουντέμης. Και οι δυο πολιτικοί εξόριστοι στο Βουκουρέστι.

Έφυγε χθες το βράδυ η αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης Ζωή Λιναρδάτου, σύζυγος του δημοσιογράφου Κώστα Λιναρδάτου, που είχε πεθάνει πριν δύο μήνες.Δ Κηδεύεται αύριο (23/11) στις 12 το μεσημέρι στο Νεκροταφείο Γλυφάδας.

Στο «σφυρί» η επιστολή του Κολοκοτρώνη με το «φωτιά και τσεκούρι»‏

Στο «σφυρί» βγαίνει αύριο η ιστορική επιστολή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με τη θρυλική φράση «… φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Πρόκειται για το κείμενο με το οποίο ο Κολοκοτρώνης απευθυνόταν στους κατοίκους χωριών προκειμένου να τους παροτρύνει να βοηθήσουν στην πολιορκία της Πάτρας.

H Nέα Υόρκη προσκύνησε τον Καβάφη – Οι πρώτες εικόνες από μια υπέροχη βραδιά

Ως μαγευτική περιγράφουν τη στιγμή που η Κάθλιν Τέρνερ και η Ολυμπία Δουκάκη βρέθηκαν μαζί στη σκηνή του Town Hall στη Νέα Υόρκη για να διαβάζουν Καβάφη, όσοι κατέκλυσαν την αίθουσα. Λίγο αργότερα ο Δημήτρης Παπαϊώαννου με το έργο του Πρώτη Υλη δεν απέδωσε απλώς τιμή στον κορυφαίο ποιητή αλλά έδειξε για μια ακόμη φορά τις συγγένειες και την εξέλιξη της ελληνικής δημιουργίας.

Στελέχη της κυβέρνησης βρίζουν την Τρόικα στον... Guardian: «Μας ζητούν να πάρουμε τρελά μέτρα»

Την αγανάκτηση τους όσον αφορά τις απαιτήσεις της Τρόικα αποφάσισαν να εκφράσουν στελέχη της κυβέρνησης, επιλέγοντας ωστόσο την «εύκολη» οδό καθώς έκαναν ανώνυμα σχόλια στην αγγλική εφημερίδα Guardian αναφέροντας πως η Τρόικα απαιτεί «τρελά» πράγματα και πως οι εκπρόσωποι των δανειστών είναι «τυφλοί».

New York Times: Η Ελλάδα είναι κοντά στο να «στρίψει την γωνία»

«Παράθυρο ευκαιρίας για την Ελλάδα και τους επενδυτές» βλέπουν οι New York Times σε δημοσίευμα με τον συγκεκριμένο τίτλο όπου γίνεται λόγος για «Ελλάδα που αλλάζει και γίνεται ελκυστική».

«Η Ελλάδα ήταν το παιδί για το μαστίγωμα για το περισσότερο διάστημα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων. Αλλά τους τελευταίους μήνες, το αίσθημα έχει αλλάξει και οι ξένοι επενδυτές "ψαρεύουν" κυρίως τραπεζικά περιουσιακά στοιχεία» αναφέρει χαρακτηριστικά η αμερικανική εφημερίδα.

Γερμανία: 75 χρόνια από τη «Νύχτα των Κρυστάλλων»

Ξημερώματα της 10ης Νοεμβρίου του 1938 σε όλη τη ναζιστική Γερμανία τα «Τάγματα Εφόδου» των Ες-Ες επιδόθηκαν σε ένα από τα χειρότερα πογκρόμ κατά των Εβραίων της Ευρώπης

Ένα από τα χειρότερα πογκρόμ κατά των Εβραίων της Ευρώπης πραγματοποιήθηκε σαν σήμερα πριν από 75 χρόνια στη Γερμανία και στην Αυστρία και οι δύο χώρες τιμούν με εκδηλώσεις μνήμης εκείνους που έχασαν τη ζωή τους τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» (Kristallnacht), που αποτέλεσε την απαρχή του Ολοκαυτώματος.

Ο άγνωστος αθλητής Γρηγόρης Λαμπράκης

Προτού γίνει λαμπρός επιστήμονας και αγωνιστής της Ειρήνης, ο Γρηγόρης Λαμπράκης υπήρξε πρότυπο αθλητή. Από την Ορεινή Αρκαδία στο Βερολίνο και τη γνωριμία του με τον Τζέσε Όουενς, στο Καλλιμάρμαρο της γερμανικής κατοχής και στην ανθρωπιά που έδειξε στους συναθλητές του.

"Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται". Δεν είναι η περίοδος των Μακαρισμών, αλλά είναι μία χρονική στιγμή που πραγματικά... μακαρίζεις την τύχη όσων έχουν ζήσει από κοντά προσωπικότητες οι οποίες λείπουν στις ημέρες μας.

Ειρηνοποιοί πραγματικοί οι οποίοι θέλουν να γεφυρώσουν αντιθέσεις, να τραβήξουν τον κόσμο από την καταιγίδα προσφέροντάς του ένα ασφαλές, απάνεμο λιμάνι.

24 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και της διαίρεσης της Γερμανίας, ως επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει το 1948. Από το 1961 που ξεκίνησε η κατασκευή τους έως το 1989 που "έπεσε", συμβόλιζε τη διαίρεση της Ευρώπης.

To Τείχος του Βερολίνου από την ανέγερσή του στις 13 Αυγούστου 1961 μέχρι την πτώση του στις 9 Νοεμβρίου 1989 χώριζε το Δυτικό Βερολίνο από το Ανατολικό και τη γύρω περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας.

ΒΙΝΤΕΟ- Oκτώ χρόνια χωρίς τον Αλεξανδράκη

Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928 στην Αθήνα. Φοίτησε στο σχολείο Μπερζάν και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 του έγινε μέλος της εθνικής ομάδας. Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού. Επιθυμούσε παράλληλα να σπουδάσει στις ΗΠΑ κινηματογραφική σκηνοθεσία. Μία παράσταση, όμως, του Κάρολου Κουν, με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη, του άλλαξε τη ζωή.

Παράλληλα ο φίλος του, ηθοποιός Νίκος Καζής, σπουδαστής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τον παρακινεί να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή. Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο και πέρασε πρώτος. Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλέκου, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του. Τον καιρό εκείνο, η Κατερίνα (Ανδρεάδη) έψαχνε για έναν «ζεν πρεμιέ», για το έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια».

Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της μαζί με την Άννα Συνοδινού και πήρε το ρόλο. Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι στις 9 Ιουλίου 1949 και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό. «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», έγραψε χαρακτηριστικά ο Αιμίλιος Χουρμούζιος στην «Καθημερινή». Εντύπωση έκανε και στον Φιλοποίμην Φίνο, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο. Την ίδια, κιόλας, χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, με την ταινία «Δύο κόσμοι», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου.

Ακολούθησαν αμέτρητες άλλες, και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής. Η απήχηση του στον γυναικείο πληθυσμό ήταν άνευ προηγουμένου.Στη γοητεία του είχε υποκύψει πρώτη η Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους, όμως, δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα σε μία περιοδεία. Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα.

Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι αυτός με την Κλοντ Σαμπαντού, μια πανέμορφη Γαλλίδα. Το 1956, παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη. Μαζί ανέβασαν στο θέατρο «Γκλόρια» της Πλατείας Αμερικής, το «Πικνίκ», ενώ συμμετείχαν σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια. Όμως, ύστερα από τέσσερα χρόνια χώρισαν. Ο τέταρτος γάμος του ήταν με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ. Στα πέντε χρόνια που κράτησε ο γάμος τους απέκτησαν δύο παιδιά.

Το 1969 γνώρισε τη Νόνικα Γαληνέα και την ερωτεύτηκε βαθιά. Παρότι αυτή η σχέση κράτησε 21 ολόκληρα χρόνια, δεν παντρεύτηκαν ποτέ.Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και κράτησε τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα, αλλά και ταινίες, όπως ο «Θρίαμβος» (1960) με τον Καρύδη-Φουκς και η «Συνοικία το όνειρο» (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής.

Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες, όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού και τη Ζωή Λάσκαρη. Συνολικά, πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Ο βαφτιστικός» , «Στέλλα», «Το νησί των γενναίων», «Ραντεβού στην Κέρκυρα», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Όμορφες μέρες», «Η κόμισσα της Κέρκυρας», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», «Τα παιδιά της Χελιδόνας» και πολλές ακόμα.Στο θέατρο ερμήνευσε τους σημαντικότερους ρόλους. Μεταξύ των παραστάσεων στις οποίες πρωταγωνίστησε και άφησαν εποχή, είναι: «Παράξενο Ιντερμέτζο», «Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα», «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», «Μαντάμ Μπάτερφλαΐ», «Η γυναίκα με τα μαύρα», «Τέσσερα δωμάτια με κήπο», «Έγκλημα και τιμωρία», «Τα μεγάλα χρόνια», «Ο γλάρος». Στην τηλεόραση έπαιξε στον «Παράξενο Ταξιδιώτη», τον «Γιούγκερμαν» και τους «Μυστικούς Αρραβώνες». Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση, τον «Θείο Βάνια» και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό, απ' όπου είχε ξεκινήσει. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ το 2001 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη. Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.

Δείτε το βίντεο:

Στα πρόθυρα νέου κραχ η Αργεντινή - Τα διδάγματα για την Ελλάδα

Στους παράγοντες που απειλούν την Αργεντινή με νέα χρεοκοπία, δώδεκα χρόνια μετά το χάος που επέφερε το κραχ του 2001, αναφέρεται άρθρο της γαλλικής εφημερίδας Le Figaro.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το οποίο αναπαρήγαγε η εφημερίδα Καθημερινή, στις μερικές βουλευτικές εκλογές της 27ης Οκτωβρίου στην Αργεντινή, το κόμμα της προέδρου Κίρτσνερ σημείωσε σαφή υποχώρηση, χωρίς πάντως να χάσει τον έλεγχο του κοινοβουλίου. Όπως όλα δείχνουν, το ρεύμα του «κιρτσνερισμού» πλησιάζει προς το τέλος του. Δώδεκα χρόνια μετά το κραχ του 2001, η χώρα βρίσκεται και πάλι στα πρόθυρα του χάους.

Η χρεοκοπία της Αργεντινής, μαζί με την αναδιάρθρωση του χρέους των χωρών που βρίσκονται στην περιφέρεια της ευρωζώνης, συνιστά τη σημαντικότερη στάση πληρωμών ενός κράτους. Αντίθετα όμως με τις χώρες της ευρωζώνης, η Αργεντινή επέλεξε να μην αποζημιώσει τους δανειστές της και να αρνηθεί την ξένη βοήθεια υπό την αιγίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η στρατηγική αυτή, αφού για καιρό θεωρήθηκε μια επιτυχία των εναλλακτικών πολιτικών και μια απόδειξη της διαστροφής των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αποδείχθηκε καταστροφική.

Το ναυάγιο της Αργεντινής χρονολογείται από το 1998, όταν συνδυάστηκε η κρίση πληρωμών των χωρών του Νότου με τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ, ενώ η υπερτίμηση του πέσο απέτυχε αφού είχε ταυτόχρονα υποτιμηθεί το ρεάλ της Βραζιλίας. Στα τέλη του 2001, η χώρα και οι τράπεζες κατέρρευσαν. Η κρίση, που ως τότε ήταν χρηματοπιστωτική, έγινε οικονομική και κοινωνική: το 2002, το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 11%, η ανεργία έφτασε το 25%, το 60% του πληθυσμού βυθίστηκε στη φτώχεια και το χρέος έφτασε το 165% του ΑΕΠ.

Η δεκαετία των Κίρτσνερ, γράφει ο γάλλος οικονομολόγος Νικολά Μπαβερέζ στην εφημερίδα Φιγκαρό, φάνηκε ότι θα οδηγούσε στην ανανέωση της χώρας και του περονικού μύθου. Η Αργεντινή σταμάτησε να αποπληρώνει τα δάνειά της προς τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και προχώρησε σε εθνικοποιήσεις ξένων επιχειρήσεων αδιαφορώντας για τις δικαστικές διαμάχες. Αρχικά, η χώρα έδειξε ότι θα κερδίσει το στοίχημα.

Η ετήσια ανάπτυξη έφτασε το 8% ανάμεσα στο 2003 και το 2011, αποτέλεσμα κυρίως των εξαγωγών πρώτων υλών (και κυρίως σόγιας) προς τις αναδυόμενες οικονομίες. Η ανεργία μειώθηκε στο 7,2% του ενεργού πληθυσμού και η φτώχεια περιορίστηκε κατά τα δύο τρίτα. Επιπλέον, το χρέος μειώθηκε στο 41% του ΑΕΠ, καθώς αντλούνταν χρήματα από τα αποθέματα της κεντρικής τράπεζας.

Ύστερα από μια δεκαετία ψευδαισθήσεων, που διατηρήθηκαν με την υποτίμηση του νομίσματος και τον πολλαπλασιασμό των φόρων στα εισαγόμενα προϊόντα προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι κοινωνικές δαπάνες, η χώρα έφτασε και πάλι στη χρεοκοπία. Χρεοκοπία οικονομική, με μια ανάπτυξη που δεν ξεπερνά το 2%, μια τραγική ανταγωνιστικότητα και προβληματικές υποδομές στους τομείς των μεταφορών και της ενέργειας. Χρεοκοπία νομισματική και χρηματοπιστωτική, με έναν πληθωρισμό που επισήμως φτάνει το 10% και στην πράξη το 25%, και μια μαζική διαρροή κεφαλαίων. Χρεοκοπία κοινωνική, με την ταχεία άνοδο της ανεργίας και τη διολίσθηση του ενός τρίτου του πληθυσμού στην παράλληλη οικονομία. Χρεοκοπία χρηματοπιστωτική, με μια σειρά δικαστικών αποφάσεων που δικαιώνουν τους δανειστές: ο λογαριασμός ενδέχεται να φτάσει τα 43 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η χώρα δεν έχει πια πρόσβαση στις αγορές και τη διεθνή βοήθεια. Χρεοκοπία πολιτική, με τη γενίκευση της ανασφάλειας, της πελατειοκρατίας και της διαφθοράς.

Η παρακμή της Αργεντινής συνοδεύεται από την ανάπτυξη της υπόλοιπης Λατινικής Αμερικής. Χάρις στο άνοιγμα προς την παγκοσμιοποίηση, η φτώχεια μειώθηκε κατά 25% και η μεσαία τάξη κέρδισε 50 εκατομμύρια νέα μέλη από το 2000. Η αποτυχία της Αργεντινής δεν οφείλεται λοιπόν στον ξένο παράγοντα. Τα αίτιά της είναι εγχώρια: ένας συνδυασμός πολιτικού λαϊκισμού, κρατισμού, προστατευτισμού και άρνησης της ανοιχτής κοινωνίας.

Τρία είναι τα μαθήματα αυτής της τραγωδίας, καταλήγει ο αρθρογράφος. Πρώτον, ένα κράτος μπορεί να χρεοκοπήσει και το κόστος το πληρώνουν πρώτα οι φτωχοί. Δεύτερον, οι στρατηγικές βίαιης χρεοκοπίας αποδεικνύονται πολύ πιο οδυνηρές από τις οργανωμένες αναδιαρθρώσεις. Τρίτον, η μόνη αξιόπιστη έξοδος από την κρίση είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσα από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.



Πηγή:   iefimerida.gr

Τι έγραψαν τα ΜΜΕ για τον δημοσιογράφο Ανδρεάδη Συγγελάκη που δήλωσε ότι είναι gay

Mε πρωτοφανή σοβαρότητα και σεβασμό αντιμετώπισαν τα ελληνικά ΜΜΕ την συγκλονιστική εξομολόγηση του διάσημου δημοσιογράφου Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελάκη ότι είναι ομοφυλόφιλος, με άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Τι έγραψε το gayhellas

Με μετριοπάθεια και σοβαρότητα αντιμετώπισε την είδηση το gayhellas.gr/ το οποίο αποκαλεί το άρθρο του δημοσιογράφου «κατάθεση ψυχής». Γράφει

Γνωστός Έλληνας δημοσιογράφος με μια κατάθεση ψυχής αποκάλυψε δημόσια πως είναι gay

Με άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών, ο γνωστός δημοσιογράφος και ανταποκριτής του Αlpha στη ΡώμηΘεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, αποκάλυψε τη σεξουαλική του ταυτότητα με αφορμή την τρίτη κατά σειρά αυτοκτονία μέσα σε ένα χρόνο ενός 20χρονου νεαρού, θύματος ομοφοβίας στην Ιταλία. gayhellas.gr/‎

Πρόκειται για τον πρώτο Έλληνα δημοσιογράφο που συνεχίζει να εργάζεται σε μεγάλο κανάλι και που δηλώνει δημόσια ότι είναι ομοφυλόφιλος.

Ο ίδιος έγραψε: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας ποδοσφαιριστής, ένας πολιτικός, ένας δημοσιογράφος, που να έχει το ίδιο θάρρος; Που να μπορεί να προσφέρει ένα θετικό παράδειγμα σε έναν νέο που ζει στην επαρχία και θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια τραγική θέση του νεαρού Ιταλού που κηδεύεται σήμερα;».

«Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων. Ενας δημοσιογράφος, ανταποκριτής από τη Ρώμη, κάνει την αρχή, αψηφώντας τυχόν κριτικές και εκπλήξεις. Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας», είπε.
Mια σοβαρή ανάλυση

Μια σοβαρή ανάλυση για το θέμα της αποκάλυψης της ομοφυλοφιλίας από ένα γνωστό πρόσωπο έκανε ο Τάκης Καραγιάννης στο protagon.gr:

Είναι εννιά λέξεις. «Από τη Ρώμη για τον Alpha, Θόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης». Τις ακούς χρόνια, έχουν γίνει σήμα κατατεθέν για την έννοια της ανταπόκρισης. Ο Θόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης δεν έχει δίπλα από το όνομά του κανένα πρόσημο, όσον αφορά την προσωπική μου άποψη για τον ίδιο. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά κι η επαφή μου με τη δουλειά του είναι πολύ περιορισμένη, με δική μου ευθύνη. Ο Θόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης έχει από χθες πολλά πρόσημα δίπλα από το όνομά του, όσον αφορά τις απόψεις των άλλων. Λογικά έχει 11.000.000 πρόσημα, όλοι οι Έλληνες έχουν κι από μία. Γιατί τα παραπάνω;

Ο Θόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης αποκάλυψε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Για να μην αδικήσω το σκεπτικό του και να μην προσδώσω ή αφαιρέσω βάρος από κάποιο στοιχείο που θα ήθελε να σταθεί, διαβάστε το κείμενό του στην Εφημερίδα των Συντακτών. Είναι για την αυτοκτονία ενός Ιταλού, ο οποίος είχε στιγματιστεί από τον περίγυρό του για τις προτιμήσεις του.

Μου είναι παντελώς αδιάφορο ό,τι κι αν κάνετε τα βράδια, τα μεσημέρια ή τα πρωινά σε όποιο μέρος του σπιτιού σας ή εκτός αυτού, αρκεί αυτό να γίνεται συγκαταβατικά μεταξύ ενηλίκων. Όλα τα υπόλοιπα είναι καθαρά δική σας επιλογή.

Το θέμα δεν είναι γιατί ένας άνθρωπος αποκαλύπτει τη σεξουαλική του ταυτότητα, δεν είναι τι κάνει στο κρεβάτι του και πώς θρέφει τα ερωτικά του γούστα. Είναι ελεύθερος να «κρύβει» ένα «μυστικό» ή να το διατυμπανίζει. Το ζήτημα είναι γιατί. Τι τον ωθεί ώστε να το καταχωνιάσει μέσα του ή τι τον παρακινεί ώστε να το φωνάξει σε όλον τον κόσμο; Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι η ίδια η κοινωνία και τα συντηρητικά αντανακλαστικά της, τα οποία έχουν τυλιχθεί γύρω από τα άτομα που έχουν κάνει επιλογές, οι οποίες μέχρι πριν από μερικά χρόνια αποτελούσαν θέματα ταμπού. Ο κάθε Θόδωρος, ο κάθε Ανδρεάδης, ο κάθε Συγγελάκης, μπορεί να είναι στρέιτ, γκέι, μπάι, τρανς, κρος, να χρησιμοποιεί φτερά χήνας και αιθέρια έλαια ή μαστίγια και κλουβιά. Εσείς, όμως, γιατί αντιδράτε λες και σας τσίμπησε μύγα όταν το μαθαίνετε; Γιατί ζητάτε ταμπέλες; Γιατί τις τοποθετείτε στον λαιμό ανθρώπων κι αυτοί να πρέπει να σηκώνουν μια ζωή το βάρος τους;

Πριν από 12 ημέρες στα Εξάρχεια, κοπέλα 27 ετών σε ρακάδικο μιλούσε για τις διακοπές της. Κάμπινγκ, Ικαρία, ελευθεριακά πράγματα, αλλά μόνο κατ' επίφαση. «Δυστυχώς, έχει γίνει μόδα να είσαι ομοφυλόφιλος, μου τη σπάει αυτό». Μόδα είναι και η ηλεκτρονική μουσική, όμως. Μόδα ήταν και η r'n'b. Σκέφτομαι εάν θα ακούμε σε λίγα χρόνια «δυστυχώς έχει γίνει μόδα να ακούς...» το οποιοδήποτε στιλ μουσικής. Και μάλλον θα το πούμε σύντομα, με βάση τη συντηρητική πορεία της κοινωνίας.

Από την Αθήνα για τη Ρώμη, ευχές για κουράγιο για το τι θα ακούσεις από εδώ και πέρα, Θόδωρε Ανδρεάδη Συγγελάκη.
Τι είπαν τα πρωινάδικα

Οσο για τις ανοησίες (μετρημένες, είναι αλήθεια) που ακούστηκαν στα πλατό των λεγόμενων «πρωινάδικων» δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε σε αυτές.



Πηγή:  iefimerida.gr 

Βρέθηκαν παλαιότερες γραφές έργων του Ευρυπίδη

Πέντε τραγωδίες του Ευριπίδη (Άλκηστις, Μήδεια, Ιππόλυτος, Ορέστης και Φοίνισσες) βρέθηκαν σε έναν παλίμψηστο κώδικα στη βιβλιοθήκη του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων.

Πρόκειται για την παλαιότερη γραφή των έργων αυτών (9ου-11ου αιώνα) που έχει ως τώρα ανακαλυφθεί. Στη φωτογραφία, πάνω από το αρχαίο κείμενο, όπως συνηθιζόταν, είναι γραμμένο ένα άλλο αγιολογικό, όπως αναφέρει σημερινό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας.

Οι Ελληνες χάνουν την επαφή τους με τον πολιτισμό- Δεν διαβάζουν βιβλία, απέχουν από μουσεία

Ανησυχητικά στοιχεία για τη σχέση των Ευρωπαίων με τον πολιτισμό δείχνει η νέα έρευνα του Ευρωβαρόμετρου. Αυτή μάλιστα περιγράφει με ιδιαίτερα μελανά χρώματα την επαφή των Ελλήνων με τον πολιτισμό, καθώς οι περισσότεροι απέχουν από μουσεία, δεν διαβάζουν βιβλία ούτε επισκέπτονται ιστορικά μνημεία.

Σύμφωνα με την έρευνα, μόνο το 38% των Ευρωπαίων συμμετείχε ενεργά μέσα στο προηγούμενο έτος σε πολιτιστική δραστηριότητα, όπως το τραγούδι, ο χορός ή η φωτογραφία. Οσον αφορά στην παθητική συμμετοχή, το ποσοστό αυτών που χαρακτηρίζουν την πολιτιστική τους ζωή από δραστήρια έως πολύ δραστήρια μειώθηκε στο 18%, τη στιγμή που το 2007 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 21%. Μείωση που αφορά όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες, πλην του κινηματογράφου.

Στην Ελλάδα, μόνο το 5% αναφέρει υψηλή ή πολύ υψηλή συμμετοχή σε δραστηριότητες πολιτιστικού χαρακτήρα τον τελευταίο χρόνο, ενώ το 63% δηλώνει πως δεν είχε καμία επαφή με αυτές, ποσοστό που αυξήθηκε κατά 8% από το 2007.

Αξίζει να σημειωθεί πως η χώρα μας παρουσιάζει το χαμηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη σε ότι αφορά την παρακολούθηση ενός πολιτιστικού προγράμματος στην τηλεόραση τον τελευταίο χρόνο (54% απάντησαν θετικά) αλλά και στην επίσκεψη σε κάποιο ιστορικό μνημείο (μόλις 22%) ή ένα μουσείο ή γκαλερί (16%). Παράλληλα, μόλις το 50% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα έχει διαβάσει κάποιο βιβλίο τον τελευταίο χρόνο, το 23% παρακολούθησε συναυλία και το 24% θεατρική παράσταση.

Εξίσου αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως οι περισσότεροι από όσους δεν συμμετείχαν σε κάποια από τις παραπάνω πολιτιστικές δραστηριότητες έδωσαν ως επιχείρημα την έλλειψη ενδιαφέροντος, ενώ μόνο σε ότι αφορά το σινεμά, το θέατρο και τις συναυλίες ο λόγος ήταν η υψηλή τιμή των εισιτηρίων.