Το Μουσείο της Ακρόπολης γιορτάζει!

Το Μουσείο της Ακρόπολης την Τετάρτη 20 Ιουνίου γιορτάζει τα τρίτα του γενέθλια και προσκαλεί όλο τον κόσμο να το επισκεφθεί από τις 8 το πρωί έως τα μεσάνυχτα με μειωμένο εισιτήριο των 3 ευρώ και πολλές εκδηλώσεις.

Από τις 11 το πρωί έως τις 8 το βράδυ μικρά μουσικά σύνολα και σολίστες θα ξετυλίξουν στις αίθουσές του ένα μουσικό ταξίδι με αφετηρία τον αρχαίο ήχο και σταθμούς στην Αναγέννηση, το Μπαρόκ, την κλασσική και ρομαντική εποχή, αλλά και σε έργα του 20ού αιώνα.

Οι live μελωδίες σε συνδυασμό με την καταπληκτική θέα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης θα ταξιδέψουν τους επισκέπτες σε μία Ελλάδα γεμάτη πολιτισμό, φως και μεγαλοπρέπεια.

Στις 8.30 μ.μ. η Χορωδία της ΕΡΤ θα παρουσιάσει Δωδεκανησιακά έργα του Γ. Κωνσταντινίδη και αποσπάσματα από συνθέσεις των Javier Busto και Lajos Bardos στο ισόγειο, με θέα το αέτωμα του Εκατομπέδου.

Στις 9.30 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί συναυλία της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής και της Χορωδίας της ΕΡΤ με έργα Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Παπαδημητρίου και Ξαρχάκου, σε απόλυτη αρμονία με το σημαντικότερο αρχαιολογικό μνημείο της χώρας.

Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι στο σύνολό του 25,000 τ.μ. και διαθέτει εκθεσιακούς χώρους με εμβαδόν 14,000 τ.μ., δέκα φορές μεγαλύτερους από ότι στο παλιό Μουσείο. Το νέο Μουσείο προσφέρει όλες τις υπηρεσίες που απαιτούνται από ένα παγκόσμιο μουσείο του 21ου αιώνα και αποτελεί υπόδειγμα σύνθετης δομής μέσα στην πόλη.

Σαν σήμερα, 15 Ιουνίου 1994, έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Χατζηδάκις

18 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το χαμό του σπουδαίου Έλληνα, Μάνου Χατζηδάκι...

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης έφυγε σε ηλικία 69 ετών αφήνοντας πίσω ένα σπουδαίο έργο και μια σφραγίδα στην ελληνική ιστορία.
Το «Βαλς των χαμένων ονείρων», «Η μελαγχολία της ευτυχίας», «Η οδός ονείρων» και τόσα άλλες μελωδίες του συνθέτη που ξεχώριζε όχι μόνο για το μουσικό του ταλέντο αλλά και για το ήθος του.
Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη, γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι, από τον Μύρθιο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου και της Αλίκης Αρβανιτίδου. Σύμφωνα με τον ίδιο κληρονόμησε από τη μητέρα του «όλους τους γρίφους που από παιδί μ' απασχολούν και μέχρι σήμερα κάνω προσπάθειες να τους λύσω. Χωρίς τους γρίφους της δεν θα 'μουν ποιητής...». Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν. Παράλληλα, εξασκείται στο βιολί και το ακορντεόν.

Ο Χατζιδάκις εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα, με τη μητέρα του, το 1932 και έπειτα από το χωρισμό των γονέων του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, ο πατέρας του πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα, γεγονός που σε συνδυασμό με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου επιφέρει μεγάλες οικονομικές δυσχέρειες στην οικογένεια και αναγκάζει τον Χατζιδάκι να εργαστεί από αρκετά νεαρή ηλικία.
Συγχρόνως επεκτείνει τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο, την περίοδο 1940 - 1943, ενώ ξεκινά και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν θα ολοκληρώσει. Την ίδια περίοδο συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Γκάτσος, οι ποιητές Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης,Άγγελος Σικελιανός και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.
Κατά την τελευταία περίοδο της Κατοχής, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ με το ψευδώνυμο Πέτρος Γρανίτης. Ο Μάνος Χατζιδάκις έγραφε και κείμενα, παιδικά ποιήματα και τραγούδια, που δημοσιεύονταν στο περιοδικό Νέα Γενιά και σε άλλα έντυπα της ΕΠΟΝ. Μετά την Απελευθέρωση, μάλιστα έγραψε και τον ύμνο "ΕΠΟΝ, ΕΠΟΝ, είσαι ο εχθρός των φασιστών, καμάρι του λαού ΕΠΟΝ".

Το Αρχείο της ΕΡΤ, τιμώντας τη μνήμη του μεγάλου Έλληνα συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι που απεβίωσε στις 15 Ιουνίου 1994, ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr και www.ert.gr το επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» με τίτλο «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ (1972)' ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ», σε σκηνοθεσία Γιώργου Ζέρβα, παραγωγής 2007.

Το ντοκιμαντέρ ανιχνεύει τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιούργησε ο Μάνος Χατζιδάκις το έργο «Ο Μεγάλος Ερωτικός» (1972), μέσα από τις μαρτυρίες του ίδιου και των ερμηνευτών. Σε βίντεο αρχείου, ο συνθέτης μιλάει για την ιδέα που στάθηκε αφορμή για τον «Μεγάλο Ερωτικό» στη διάρκεια της Δικτατορίας το 1972, για το περιεχόμενό του - βασίζεται σε ερωτική ποίηση διαφορετικών ιστορικών περιόδων - καθώς και για τη συνεργασία του με τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Ο Δημήτρης Ψαριανός, ερμηνευτής τραγουδιών του «Μεγάλου Ερωτικού» και ο Ανδρέας Ροδουσάκης, εκτελεστής μουσικός του έργου, μιλούν για τη μουσική ιδιοφυία του Μάνου Χατζιδάκι, τη συνεργασία τους στο συγκεκριμένο έργο, την επίδραση που άσκησε στην πορεία τους, καθώς και για τη μουσική αξία του «Μεγάλου Ερωτικού», ενώ παράλληλα ανακαλούν στη μνήμη τους στιγμές από τις πρόβες και την ηχογράφηση του έργου. Στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ προβάλλονται σπάνια ντοκουμέντα, με πλάνα από την ηχογράφηση του «Μεγάλου Ερωτικού» στα στούντιο παραγωγής της Columbia.

ΒΙΝΤΕΟ: Ηταν ένας άλλος Αλέξης Τσίπρας χθες..

Ενας διαφορετικός Αλέξης Τσίπρας ήταν ο χθεσινός στη διακαναλική συνέντευξη που παραχώρησε στο Ζάππειο Μέγαρο. Ηταν εμφανής η προσπάθειά του να χαμηλώσει τους τόνους σε ό,τι αφορά τον χειρισμό του Μνημονίου, δήλωσε ότι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει κυβέρνηση τη Δευτέρα και έσπευσε να καθησυχάσει όσους εντός ή εκτός Ελλάδος φοβούνται ότι η πολιτική του οδηγεί στη δραχμή.
Η πολιτική της μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου εξακολουθεί να υπάρχει στη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά έχει αντικατασταθεί από εκφράσεις όπως «δεν θα πάμε με τσαμπουκά στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευτούμε με τους εταίρους» ή «θέλουμε να τους πείσουμε ότι μια χώρα της ευρωζώνης διαλύεται».
Οσον αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας ο κ. Τσίπρας φάνηκε διαλλακτικός και εντελώς διαφορετικός από τον πολιτικό των άκαρπων διερευνητικών εντολών της 6ης Μαίου. Υπογράμμισε με έμφαση ότι είναι ανάγκη την ερχόμενη Δευτέρα η χώρα να έχει κυβέρνηση και επεσήμανε ότι αυτό πρέπει να τελειώνει άμεσα, ώστε να μην επαναληφθεί η διαδικασία των διερευνητικών εντολών καθώς όπως είπε «υπάρχει ένα πολύτιμο δεκαήμερο ες τη Σύνοδο Κορυφής στις 28 Ιουνίου που δεν πρέπει να χαθεί».
Ηταν κυρίως εντυπωσιακή η προσπάθειά του να διασκεδάσει τους φόβους ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ. Μίλησε πολύ συχνά για επαναδιαπραγμάτευση, συνεννόηση και προσπάθεια να πεισθούν οι εταίροι. Αρκετά συχνά υπογράμμισε ότι «έχω σχέδιο» χωρίς ωστόσο να διευκρινίζει τι θα γίνει σε περίπτωση άρνησης των εταίρων να συνεργαστούν καθώς, όπως είπε, εν μέσω διαπραγμάτευσης δεν μπορεί ο αντίπαλος να γνωρίζει όλες τις κινήσεις και τα σχέδια από πριν.
Η φράση αυτή πυροδότησε την έντονη αντίδραση της ΝΔ που κατήγγειλε τον κ. Τσίπρα ότι «εκτός από επικίνδυνος είναι και γραφικός γιατί ενώ λέει ότι θα καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση δεν παρουσιάζει το σχέδιο που έχει για την οικονομία».
Ο κ. Τσίπρας αρνήθηκε επίσης να απαντήσει στο ερώτημα αν θα βάλει την υπογραφή του για την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Αντίθετα εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι «δεν μπορούν, δεν έχουν το ηθικό ανάστημα να καταργήσουν τη δημοκρατία στην Ευρώπη, είναι θέμα Δημοκρατίας για την Ευρώπη να σεβαστεί την ετυμηγορία του ελληνικού λαού».
Στην ερώτηση αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση θα ακυρώσει άμεσα τους νόμους του Μνημονίου η απάντηση του κ. Τσίπρα ήταν απόλυτα καθησυχαστική: «Και να θέλαμε δεν θα προλαβαίναμε να το κάνουμε ως τη Σύνοδο Κορυφής στις 28 Ιουνίου, διότι υπάρχουν διαδικασίες συγκεκριμένες με βάση το Σύνταγμα, η Βουλή πρέπει πρώτα να ανοίξει, να συγκροτηθεί, να ορκιστεί» και συμπλήρωσε:
«Αλλωστε εμείς δεν έχουμε καμιά ιδιαίτερη βιάση. Εχουμε συγκεκριμένους στόχους, σταθερές επιλογές, είμαστε μια ήρεμη δύναμη που ξέρει τι θέλει και τι κάνει».

New Yorker: Οι Έλληνες εναντίον όλου του πλανήτη!

Ποιά εικόνα έχει το σημαίνον αμερικανικό έντυπο New Yorker για τις ελληνικές εκλογές, τις ενδεχόμενες επιπτώσεις τους στην Ευρωζώνη, τη διπολική στάση του Ελληνικού λαού προς το μνημόνιο, αλλά και τη σχιζοφρενική κατάσταση που οι πολιτικοί ηγέτες του καλούνται να αντιμετωπίσουν;
Με τον τίτλο «Η Ελλάδα εναντίον όλων», το αμερικανικό περιοδικό New Yorker, σκιαγραφεί το ομιχλώδες τοπίο των εξελίξεων στην Ευρωπαϊκή οικονομία, δίνοντας έμφαση στον κεντρικό ρόλο που θα διαδραματίσουν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου στη μελλοντική διαμόρφωσή του, στην ενδεχόμενη λύση ή περιπλοκή του, και πιο συγκεκριμένα στο ενδεχόμενο ο ελληνικός λαός να ψηφίσει κόμματα τα οποία αντιτίθενται στα σκληρά μέτρα της «τρόικα», της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Με μια φωνή, όλοι (από τους ηγέτες των κρατών της ΕΕ και τον πρόεδρο Ομπάμα, μέχρι και τον τελευταίο οικονομολόγο) προειδοποιούν πως μια τέτοια εξέλιξη θα σημάνει την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ, αλλά και τη γενικότερη κλιμάκωση της κρίσης:
«Οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι αποστρέφονται τους όρους της οικονομικής βοήθειας, ενώ την ίδια στιγμή αποστρέφονται και την ιδέα να εγκαταλείψουν το ευρώ. Η άρνησή τους στρέφεται περισσότερο προς το μνημόνιο που συνοδεύει τη συμφωνία οικονομικής βοήθειας και όχι προς την καθαυτό βοήθεια. Το πρώτο ευθύνεται για τη συρρίκνωση της Ελληνικής οικονομίας κατά 16%...
Πρώην πολίτες της μικρομεσαίας τάξης ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες για φαγητό κατά τη διάρκεια της νύχτας, για να μη γίνουν αντιληπτοί από τους γείτονές τους. Πράγμα που δείχνει καλά γιατί υπάρχει τέτοια άρνηση για το μνημόνιο. Ο παράγοντας εκείνος που ευνοεί την Ελλάδα είναι το γεγονός ότι για την ΕΕ μία πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι περισσότερο ζημιογόνα απ' ό,τι μία εκ νέου οικονομική βοήθεια».
Το New Yorker αναφέρεται, επίσης, και στη δυσφορία που προκαλεί στη Γερμανία η αδυναμία των Ελλήνων να συμμορφωθούν με τα νέα δεδομένα, αλλά και στον εκνευρισμό που άφησε να φανεί μέσα από τις δηλώσεις της στην εφημερίδα Guardian η Κριστίν Λαγκάρντ σχετικά με το μέγεθος της φοροδιαφυγής στη χώρα μας:
«Τα δύο μεγάλα κόμματα υπέρ του μνημονίου, τα οποία κυβερνούσαν την Ελλάδα επί δεκαετίες, τα τελευταία δύο χρόνια έχουν προσθέσει αφόρητα βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης, αφήνοντας άθικτο το κεφάλαιο. Κατέληξαν να πληρώνουν τα σπασμένα της φοροδιαφυγής όσοι πλήρωναν ήδη φόρους», αναφέρει το περιοδικό.
Εξίσου έντονος προβληματισμός όμως, σε συνάρτηση με το Ελληνικό «πρόβλημα» εκφράζεται και για την πολύ δυσκολότερη περίπτωση των τραπεζών της Ισπανίας – τέταρτης οικονομικής δύναμης στην Ευρώπη και δέκατης τρίτης παγκοσμίως – η οποία μόνο εφιάλτες μπορεί να προκαλέσει, δεδομένου ότι είναι πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει και την ίδια στιγμή πολύ μεγάλη για να επιχειρήσει η ΕΕ να τη σώσει:
«Το περίεργο με την κατάσταση του ευρώ είναι ότι η λύση της είναι οικονομικά προφανής: ομοσπονδιοποίηση του χρέους και διάχυσή του στη ζώνη του ευρώ, εισαγωγή ενός νέου ευρωζωνικού θεσμικού πλαισίου και κανόνων για την επίβλεψη της ρευστότητας και του χρέους, καθώς και δομικές μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν την αγορά περισσότερο ανταγωνιστική».
Πρόκειται για ένα σενάριο, όμως, το οποίο απεύχονται τόσο οι Γερμανοί όσο και οι χρεωμένες χώρες: οι πρώτοι επειδή θα καταλήξουν να πληρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και οι δεύτερες επειδή κάτι τέτοιο σημαίνει εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας. Αντί αυτού, αυτό που συμβαίνει είναι η επιβολή, από την Μέρκελ, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αυστηρών μέτρων, τα οποία επιδεινώνουν την κατάσταση, δημιουργώντας ένα κλίμα έντασης, αλλά και προκαλώντας αλλαγές κυβερνήσεων στην Ιρλανδία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, τη Φινλανδία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία και την Ολλανδία. Αμελητέες όμως δεν είναι και οι επιπτώσεις αυτής της κατάστασης στην ίδια τη Γερμανία, καθώς ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να δυσανασχετούν με τα μέτρα, θέτοντας εν κινδύνω τη θέση της Μέρκελ στις Γερμανικές εκλογές τον επόμενο χρόνο.
Γνωστή παγκοσμίως ως η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο που δεν παράγει τίποτα, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να δημιουργήσει και να εξαγαγάγει, ασχέτως από το τι ακριβώς θα είναι αυτό. Η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ασφαλή λύση, ενώ μία ενδεχόμενη παραμονή της συνεπάγεται αναγκαστικά τον εξωτερικό έλεγχο από τραπεζίτες και γραφειοκράτες, κάτι που θα βιωθεί ως απώλεια εθνικής κυριαρχίας, ως ήττα μετά από πόλεμο.
Τι μπορεί να κάνει κανείς όταν αντικρίζει μπροστά του τον γκρεμό;