Η φρίκη από την δολοφονία του 15χρονου Αφγανού, σε τι διαφέρει από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου?
Πού είμαστε όλοι εμείς? Μπορεί ενα σπασμένο πόδι να είναι άλλοθι?
Μπορεί η ραστώνη των διακοπών του Πάσχα να είναι δικαιολογία?
Αν δεν γίνει ένα συλλαλητήριο για την άνανδρη δολοφονία ενός παιδιού, γιατί αξίζει να γίνει?
Μπορεί η μεγαλοβδομάδα να πενθεί τον Χριστό αλλά όχι το παλικαράκι, τη μάνα και την αδελφή του που κανένα γαμοθαύμα - πλην της ιατρικής ικανότητας - δε θα της δώσει το φως της?

η επικαιρότητα το έχει ακόμη πρώτο θέμα, μέχρι να ανέβουν τα επιτόκια …
αηδιάζω όταν σκέφτομαι ότι μπορεί οι δήθεν επαναστάτες του κώλου τα 9μερα, ήταν εκεί κοντά κι έβλεπαν το παιδί και το άφησαν να γίνει κομμάτια. Αηδιάζω που υπάρχουν τέτοιοι τύποι.
Πρέπει να τελειώνει η πλάκα. κι όταν λέω πλάκα εννοώ την πλάκα που κάνουν-με όταν μιλάμε για τους μετανάστες και κυρίως όταν "μιλάνε" ανοίγοντας βουλωμένους οχετούς οι διάφοροι φασιστομούτσουνοι για τους μετανάστες και τις λύσεις που προτείνουν. Όσο γελάμε μαζί τους, τόσο τους αφήνουμε να μεγαλώνουν.
Έτσι κάπως έγιναν βουλευτές διάφοροι τύποι που απλώς τους "περνάμε στην πλάκα" εμείς οι δημοσιογράφοι και λέγαμε ότι κάνουν "γκελ" και τους καλούσαμε σε εκπομπές και στο τέλος παίξαμε το παιχνίδι τους και αφήσαμε να συνηθίσουμε τόσο εμείς όσο και το κοινό λόγια, επιχειρήματα, ρητορείες ΜΙΣΟΥΣ.
Τις προάλλες ο κύριος Καρατζαφέρης αναρωτήθηκε μιλώντας σε δημοσιογράφο του Down Town για το αν ένας πατέρας ήθελε το παιδί του να μοιάσει στον Κοεμτζή ή στον Τσαρούχη. Τι "μας" ρώτησε δηλαδή? Να διαλέξουμε μεταξύ ενός δολοφόνου κι ενός ομοφυλόφιλου! Να διαλέξουμε αν το παιδί μας θέλουμε να γίνει δολοφόνος ή ομοφυλόφιλος.
Είναι το μίσος που κυκλοφορεί στην Αθήνα και την έχει κάνει μια άθλια πόλη. Το μίσος επειδή ο απέναντι έχει πιο μεγάλο σπίτι, πιο μεγάλο μισθό, πιο μακρύ αυτοκίνητο. Μίσος γιατί έχει πιο ωραία γυναίκα, μίσος γιατί είναι πιο λαμόγιο, μίσος γιατί είναι πιο καταφερτζής. Μίσος γιατί δεν είναι σαν και τη μούρη μου.
Έχω την αίσθηση ότι περιστοιχίζομαι όχι από ανθρώπους που σκέφτονται πώς να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη, αλλά πώς να κάνουν κακό σε όσους προσπαθούν να κάνουν αυτό που αυτοί … έχασαν στο δρόμο.
Ένας τεράστιος θυμός κυκλοφορεί τριγύρω μας, μέσα μας, μπαίνει στο μεδούλι μας και μας αλλάζει.
Σήμερα με πήραν τηλέφωνο για μια δημοσκόπηση. Πρώτη φορά μου συνέβη και όσο η ερευνήτρια μου υπέβαλε τις ερωτήσεις τόσο μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι και πραγματικά έκανα προσπάθεια για να μην απαντήσω "θυμωμένα" αλλά όσο πιο αντικειμενικά μου υπαγορεύει η ατομικότητά μου.
Ο θυμός, τέλος πάντων, καταπολεμάται! Το μίσος … πιο δύσκολα. Κι όσο το αφήνουμε να εξαπλώνεται τόσο πιο δύσκολα είναι το ξεριζώσεις μετά. Όπώς ένα αγριόχορτο στη γαρδένια στο μπαλκόνι: όταν είναι μικρό το τραβάς και βγαίνει με τη ρίζα. Αν το αφήσεις ή δεν το πάρεις χαμπάρι και το κοτσάνι χοντρύνει και οι ρίζες γίνουν πιο βαθιές … δυσκολεύεσαι να το ξεκολώσεις. Και μπορεί να σου γδάρει τα χέρια.
Αναρωτιέμαι αν κάποιοι από αυτούς που πάνε στην εκκλησία τώρα τη μεγαλοβδομάδα φέρνουν στο νου τους τα μάτια της μάνας που είδε το παιδί της να γίνεται κομμάτια από τη βόμβα που έβαλαν οι "κοινωνικοί επαναστάτες". Σε τι διαφέρει αυτή η μάνα από την Παναγία που είδε το χριστό να ξεψυχάει στο σταυρό? Αναρωτιέμαι πώς θα μπορεσω να πω αυτή την ιστορία στον Αντώνη και τη Μαρίνα. Για ποια σταύρωση να τους πω.
Τά ‘χει φέρει έτσι η ζωή και το Πάσχα έχω τον Τίτο και τον Θοδωρή στο μυαλό μου που τους σκότωσε η ίδια αρρώστια. Πλέον θα έχω, κι ευχομαι να μη τον ξεχάσω, κι αυτόν τον άγνωστο αφγανό που τον σκότωσαν μεταξύ άλλων και η δική μας ανοχή στο μίσος.
Πνίγομαι
Αρχίζουμε να συνηθίζουμε?
Πνίγομαι
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΦΑΤΟΣ (Από την σελίδα του στο Facebook)