Θλιβερό ρεκόρ αποτελεί -σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων- ο αριθμός των 137 δημοσιογράφων που έχασαν τη ζωή τους το 2009, κατά τη διάρκεια του δημοσιογραφικού καθήκοντος.
Όπως ανέφερε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Τζιμ Μπουμέλχα, οι Φιλιππίνες, το Μεξικό και η Σομαλία έρχονται πρώτες στον κατάλογο των πιο εχθρικών χωρών για τους εργαζόμενους στον Τύπο το 2009.
"Η φρικτή σφαγή 31 δημοσιογράφων και άλλων εργαζόμενων στα ΜΜΕ στις Φιλιππίνες, το Νοέμβριο, καθώς και οι πρόσφατες βιαιότητες κατά δημοσιογράφων στο Μεξικό και τη Σομαλία έκαναν το 2009 τη χειρότερη χρονιά για τα ΜΜΕ", τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Μπουμέλχα.
Στο Ιράκ, που ήταν η πιο επικίνδυνη χώρα για τα ΜΜΕ έως πρόσφατα, πέντε δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους το 2009 (16 το 2008).
Στη Ρωσία έξι δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν, γεγονός που τοποθετεί τη χώρα αυτή στις πέντε πλέον επικίνδυνες για τους εκπροσώπους των ΜΜΕ.
Υπενθυμίζεται ότι η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων εκπροσωπεί 600 χιλιάδες δημοσιογράφους σε 125 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Όπως ανέφερε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Τζιμ Μπουμέλχα, οι Φιλιππίνες, το Μεξικό και η Σομαλία έρχονται πρώτες στον κατάλογο των πιο εχθρικών χωρών για τους εργαζόμενους στον Τύπο το 2009.
"Η φρικτή σφαγή 31 δημοσιογράφων και άλλων εργαζόμενων στα ΜΜΕ στις Φιλιππίνες, το Νοέμβριο, καθώς και οι πρόσφατες βιαιότητες κατά δημοσιογράφων στο Μεξικό και τη Σομαλία έκαναν το 2009 τη χειρότερη χρονιά για τα ΜΜΕ", τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Μπουμέλχα.
Στο Ιράκ, που ήταν η πιο επικίνδυνη χώρα για τα ΜΜΕ έως πρόσφατα, πέντε δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους το 2009 (16 το 2008).
Στη Ρωσία έξι δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν, γεγονός που τοποθετεί τη χώρα αυτή στις πέντε πλέον επικίνδυνες για τους εκπροσώπους των ΜΜΕ.
Υπενθυμίζεται ότι η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων εκπροσωπεί 600 χιλιάδες δημοσιογράφους σε 125 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Μικρός τα καλοκαίρια στην Κρήτη ο παππούς μου με ''έσερνε'' συχνά στα πανηγύρια. Τις περισσότερες φορές δεν με ρωτούσε καν. Έτσι μπορούσε να πιεί λίγο παραπάνω, να αργήσει και το πρωί να πει στην γιαγιά μου ''ο μικρός δεν έφευγε''. Συνήθως γυρνάγαμε με το μπεγίρι (το άλογο δηλαδή – το οποίο δεν έπινε) και έτσι ποτέ δεν κινδύνευσα όσες τσικουδιές και αν είχε πιεί ο παππούς. Το πρώτο ερώτημα που μου έκαναν σε εκείνα τα γλέντια ήταν ''τίνος είμαι''. Και εγώ από παρέα σε παρέα, εξηγούσα, ποιανής κόρης του παππού μου είμαι, από ποια χωριά είναι ο πατέρας μου, πού μένουμε στην Αθήνα και άλλα τέτοια απογραφικά. Χρόνο με το χρόνο αυτό το ερώτημα το αντιπάθησα. Ίσως γιατί ήλπιζα ότι το επόμενο καλοκαίρι, κάποιοι θα με θυμόντουσαν και δεν θα με ρωτούσαν πάλι ''τίνος είσαι μωρέ''.
